hoi meisje,
We hebben echt veel gemeen. Ook ik volg een opleiding en moet deze dit jaar halen. Ik ben 37 en volg volwassen onderwijs. Wellicht is dit een extra oorzaak voor mijn paniek. Al voelt het niet echt als een enorme druk, ik heb goede punten gehaald tot nu toe.
Ik weet de oorzaak nog steeds niet.
Vanmorgen is er een vriendin meegegaan naar de huisarts, echt heel fijn. Ze zei te zien dat het niet goed ging, dit baart me meteen weer extra zorgen. Bijv als iemand zegt wat zie je bleek dan denk ik meteen 5 stappen verder. Bleek zien is een teken van flauwte en daar ligt mijn grote angst oa. Al ben ik nu het meest bang voor de angst voor de angst.
Ik heb van de arts iets kalmerends gekregen, tijdelijk oxazepam maar ik probeer die zo min mogelijk in te nemen. Verder ga ik mij maandag voor de zekerheid lichamelijk laten onderzoeken, al dachten we beide dat het wel duidelijk was dat dit weer de paniek was.
Jij had geen medicatie he?
Ik vind het zo lastig om verder van huis te gaan..want als ik dan een aanval krijg weet ik niet of iemand mij wel helpt. En als dat niet zo is hoe krijg ik mezelf ooit kalm? Ik ben zo bang voor mijn eigen angsten..terwijl de truc is daar niet bang voor te zijn...maar dat gaat zo tegen mijn gevoel in.
Woon jij nog thuis eigenlijk? Ik woon alleen, dat vind ik op dit moment ook niet fijn.
Ik heb nu vakantie maar zie zo erg op tegen de dag dat ik weer moet werken..geen idee hoe ik erheen moet. En wat zeg ik als ik thuisblijf? Dat heeft zoveel gevolgen. Ontslag, onbegrip en erger nog..het niet halen van mijn opleiding.
Afgelopen jaren is er zoveel mislukt...ik wil echt heel graag dat mijn opleiding lukt!!
Nu ik dit zo schrijf besef ik me ineens dat dat misschien ook wel weer een oorzaak is..niet willen falen..
Hoe ver durf jij nu van huis? Ik durf nu gelukkig de stad in, dus kan weer normaal dingen kopen. Maar verder dan dat raak ik in paniek..t idee alleen al dat niemand me helpt..
(
Had jij op dit moment nog therapie? Ik heb dit gehad maar nu het zo slecht gaat sta ik weer op een wachtlijst. Alleen zeiden ze dat dit erg lang ging duren
En ze weten niet of ambulante therapie genoeg is nu..misschien moet ik wel in dagbehandeling of kliniek. Dat vind ik ook een enge gedachte.
Ik weet niet meer wat ik moet doen...meer medicijnen waardoor ik t weer aankan, of er nu eens echt goed aan werken met als gevolg geen werk, geen diploma..
Ik leef nu maar een beetje per dag..as donderdag moet ik naar een intake. Dat zit best ver, dus je raadt het al...ook moet ik dan een hele grote weg over in een open gebied..dan overweldigt de angst mij altijd het meeste...
ps ik had je nog een pb gestuurd
warme groet,
Marianne