Forum

Vertel hier kort wat over jezelf. Je ervaringen met paniek graag onder "Ervaringen" zetten.

Moderators: Leon, Leap

#68248
Hallo,
Ik ben Dieudenee en ik ben dus nieuw op dit forum.
Eerder ben ik jarenlang lid geweest van stichting Emetofobie, voor de mensen die het kennen. Ik zal hier mijn verhaal vertellen.

Ik heb vanaf mijn kindertijd zolang ik mij kan herinneren al last van angst en paniekaanvallen en nu nog steeds met regelmaat. Die zijn ontstaan uit een combinatie van gezondheidsproblemen en dingen van buitenaf. In mijn kindertijd en pubertijd zijn die problemen echter nooit echt erkend als zijnde angst/paniekaanvallen, later pas en daardoor heeft het best lang geduurd voordat ik eens gerichte hulp/therapie kreeg om iets aan die angstaanvallen te doen. Ik heb door de jaren heen verschillende vormen van hulpverlening doorlopen en therapieëen gevolgd; gesprekken met/bij GGZ, deeltijdtherapie, PMT psycho-motorische-therapie, CGT cognitieve-gedrags-therapie, Psychotherapie ACT; Acceptance and commitment therapy. Allemaal met periodes van een aantal jaar geen hulp. Ik heb hier zeker bruikbare handvaten van meegekregen en sommige dingen hebben tot niks geleid helaas. Maar het blijft een gevecht weer iedere trigger. De grootste triggers zijn wanneer ik last krijg van gezondheidsklachten (chronische) die op en af opspelen met periodes van wel-geen last. De lichamelijke sensaties van die 'aandoeningen' zorgen op de een of andere manier dat mijn lichaam compleet in stres/paniek-modus schiet wanneer ik iets voel, terwijl er dan niet zoveel aan de hand is. Ja je voelt vanalles en dat is niet fijn, maar mijn lichaam reageerd alsof ik mijn hand brand aan een hete kookplaat. En wat ik ook gemerkt heb door de jaren heen is dat is gevoeliger ben als ik veel drukke dingen achter elkaar voor heb (zenuwen/stres). Maar het meest vervelende is iedere keer die paniekaanvallen wanneer ik me door wat dan ook lichamelijk niet goed voel of iets mankeer. Iets wat ik er dan echt niet bij kan hebben, is juist al die lichamelijke sensaties en die uitputting wat een paniekaanval veroorzaakt.
Door de jaren heen heb ik steeds meer geleerd hoe ik hier het beste mee om kan gaan en wat ik kan doen. De momenten dat ik me goed voel en iets anders triggerd een paniekaanval, werkt het beste om iets fysieks te gaan doen en dat ik dan probeer ook mijn consentratie daar op te leggen. Ik heb ook al heel wat angst en paniekmomenten overwonnen. Maar sinds Februari dit jaar loop ik te sukkelen met andere gezondheids 'problemen', en daarbij is het belangrijk dat ik genoeg rust en ontspanning heb, geen overmatige inpanningen. Ik merk dat dit er echt voor zorgd dat de paniekaanvallen weer met momenten toenemen en ik dit slecht kan hendelen. Ik probeer dan mentaal afleiding te zoeken door mijn focus op iets te leggen, waar je je op moet consentreren, maar jeetje wat put dat uit. Vooral omdat ik altijd geleerd heb door te gaan, paniekaanval of niet, maar lichamelijk is dat nu wel moeilijk.
Mijn huisarts heeft een aantal maanden geleden al gezegd dat ik tegen een burnout aanzit en zoveel mogelijk stres gerelateerde prikkels etc.. moet vermijden, maar wat als je eigen lichaam nu die stres veroorzaakt, je paniekaanvallen krijg van je eigen lichamelijke sensaties? Dit is echt een gevecht soms tussen mijn lichaam en hoofd.
Dan kunnen zoveel mensen zeggen; dit of dat mankeer je, dat is niet erg, dit en dat kun je doen en op momenten dat ik alleen ben prent ik me dat ook in mijn hoofd, maar het werkt gewoon niet. Vroeger wel, nu niet.
Ik neem overigens geen medicijnen tegen de paniekaanvallen/angstaanvallen en dat heb ik voorheen ook nooit gedaan. Is mij wel aangeraden op jonge leeftijd al, maar mijn ouders vonden dat geen goed plan om mij vol te stoppen met medicijnen en ik vond en vind dit geen goed idee omdat ik daarmee de boel onderdruk en niet oplos (mijn mening).

Dit is mijn verhaal en ik hoop dat ik door dit forum te bezoeken, een beetje lotgenootjes contact maak en misschien we tips met elkaar kunnen delen om hier onze weg beter in te vinden.
Lieve groetjes,
#68250
Hoi Dieudenee

Welkom op het forum! Allereerst bedankt voor de tijd en moeite diende hebt genomen om je verhaal te doen hier, dat is al heel wat op zich.

Het is inderdaad erg vervelend als zoiets lang duurt voordat het erkent/geplaatst kam worden als angst/paniek. Ik heb zelf een vergelijkbare situatie gehad met die “herkenning”
Het is enorm vermoeiend en je word er soms moedeloos van om van het kastje naar de muur gestuurd te worden. Onderzoekje hier, onderzoek daar en iedereen die als het ware in je hoofd wilt kijken. Tenminste dat was mijn ervaring. Soms is het al een opluchting als er iets uit komt rollen, dat weet je in ieder geval meer waar je aan toe bent.

Heel goed dat je o.a deeltijd therapie bent gaan volgen. Ik weet uit eigen ervaring dat je daar heel veel baat bij kan hebben. Ik heb dat zelf ook 3 dagen in de week voor 2 jaar gedaan. Het leek wel een beetje op een 2e school met al die “vakken”. Alleen ACT heb ik zelf niet gehad, maar klinkt wel goed. Ik ben altijd blij geweest dat ik dat gedaan heb, je krijgt er idd veel handvaten mee. Het klopt wel wat je zegt ja, daarmee ia de strijd nog niet gestreden. Daarna begint het echte werk pas. Het toepassen in je leven. Uiteindelijk vond ik zelf dat het moeilijkst. Maar dat zal voor velen gelden neem ik aan.

De kwetsbaarheid die jou je altijd wel naar mijn idee, het kan echter wel zover komen dat je er na een X aantal jaar zo goed mee om kan gaan dat het wel opgelost lijkt. Daar neem ik genoegen mee!

Dat lijkt me idd erg vervelend ja al zal het veel mensen bekend in de oren klinken, je lichaam en geest zijn verbonden met elkaar en ze reageren altijd op de ander. Dat kan in heb voordeel werken maar helaas dus ook vaak in je nadeel.
Wel een fijne factor is dat je je geest kunt beïnvloeden en daarmee je lichaam een beetje kunt laten volgen. Al gaat het helaas nooit zo makkelijk of snel als we zouden willen.

Het is inderdaad erg moeilijk om alles wat opbouwt te doorbreken zodat het niet tot een paniek/angst aanval leid. Zo te horen ben je al heel goed bezig. Het feit dat het je al heel vaak gelukt is is bewijs voor jezelf dat ook al lukt het niet altijd dat je het wel in je hebt!
Fijn te horen dat bv iets fysieks gaan doen werkt voor jou! Ook al zou het niet altijd werken dan nog, je leert jezelf er goed door kennen wat wel en niet werkt!

En natuurlijk belangrijk nadien er wel bij stil te staan. Wat gebeurde er in m’n hoofd. Wat gebeurde er in m’n lichaam. En het resultaat van je ondernomen actie.
En natuurlijk het bewust zijn van DAT je het onderbroken hebt, geef jezelf dan een dikke pluim want je hebt het wel geflikt!

Balen dat het sukkelen met je gezondheidsklachten de kop weer heeft opgestoken. Rust en ontspanning kunnen dan idd je de nodige ruimte geven in je hoofd en/of lichaam.

Ik heb zelf altijd geleerd dat voor mij de regelmaat het allerbelangrijkst is. Niet teveel prikkels maar ook niet té weinig. Aangezien je lichaam went aan alles wat je doet was het bv teveel en te lang ontspannen iets wat averechts ging werken. Raakte eraan gewend en alles wat ik daarna weer probeerde voelde al snel als teveel prikkels. Het beste was ik gebaat bij de lat gewoon niet te hoog en niet te laag leggen. Probeer je comfort-zone te vinden en blijf met stapjes vooruit en soms even achteruit in de buurt te blijven.
Dat zal uiteraard niet voor iedereen werken maar was voor mij dé manier om uiteindelijk verder te kunnen komen.

Een burn-out wil je idd proberen te voorkomen ja. Dat zal voor je gevoel en lichaam alleen maar olie op het vuur zijn. Maar goed als het zo makkelijk was om van weg te blijven had niemand daar laat van natuurlijk. Iedereen zal zijn eigen weg daarin moeten vinden wat voor hem of haar werkt.

De afkeer van medicijnen snap ik best wel. Ik had dat vroeger ook erg. Vond het maar chemische rotzooi en voelde me niet echt mezelf als het ware. Dus best een lange tijd afgehouden. Het betrof toen alleen maar oxazepam maar goed. Ben wel tegen de muur gelopen op een bepaald moment omdat ik wel veel leerde in de theorie, maar het niet toegepast kreeg in de praktijk. Ik was simpelweg veels te veel gespannen en durfde niks, mijn gedachten sloten daar op aan uiteraard, of eerder andersom. M’n lichaam blokkeerde en in m’n hoofd was het van “zie je wel..”
Toen ben ik langzaam toch oxazepam gaan gebruiken en opgebouwd en begon de spanning in m’n lijf meer handelbaar te worden, wat er voor zorgde dat ik dingen kom toepassen in de praktijk. Ervaringen durfde aan te gaan. Wat natuurlijk 2 stapjes vooruit en 1 achteruit was, maar uiteindelijk beetje ik beetje meer op mezelf kon leuken en daarmee de oxazepam af kon bouwen. Nu zeg ik niet dat je het wel of niet moet doen hoor, dat moet iedereen voor zichzelf beslissen! Je moet daar zelf achter staan. Dit is alleen mijn ervaring.

Nou voordat m’n reactie meer weg gaat krijgen van een boekwerk :lol:
Zeg ik opnieuw welkom hier op het forum, ik hoop dat je hier vind wat je zoekt!

Groetjes D~
Paniekaanvallen en CBD Olie