- 13 sep 2018, 23:19
#68248
Hallo,
Ik ben Dieudenee en ik ben dus nieuw op dit forum.
Eerder ben ik jarenlang lid geweest van stichting Emetofobie, voor de mensen die het kennen. Ik zal hier mijn verhaal vertellen.
Ik heb vanaf mijn kindertijd zolang ik mij kan herinneren al last van angst en paniekaanvallen en nu nog steeds met regelmaat. Die zijn ontstaan uit een combinatie van gezondheidsproblemen en dingen van buitenaf. In mijn kindertijd en pubertijd zijn die problemen echter nooit echt erkend als zijnde angst/paniekaanvallen, later pas en daardoor heeft het best lang geduurd voordat ik eens gerichte hulp/therapie kreeg om iets aan die angstaanvallen te doen. Ik heb door de jaren heen verschillende vormen van hulpverlening doorlopen en therapieëen gevolgd; gesprekken met/bij GGZ, deeltijdtherapie, PMT psycho-motorische-therapie, CGT cognitieve-gedrags-therapie, Psychotherapie ACT; Acceptance and commitment therapy. Allemaal met periodes van een aantal jaar geen hulp. Ik heb hier zeker bruikbare handvaten van meegekregen en sommige dingen hebben tot niks geleid helaas. Maar het blijft een gevecht weer iedere trigger. De grootste triggers zijn wanneer ik last krijg van gezondheidsklachten (chronische) die op en af opspelen met periodes van wel-geen last. De lichamelijke sensaties van die 'aandoeningen' zorgen op de een of andere manier dat mijn lichaam compleet in stres/paniek-modus schiet wanneer ik iets voel, terwijl er dan niet zoveel aan de hand is. Ja je voelt vanalles en dat is niet fijn, maar mijn lichaam reageerd alsof ik mijn hand brand aan een hete kookplaat. En wat ik ook gemerkt heb door de jaren heen is dat is gevoeliger ben als ik veel drukke dingen achter elkaar voor heb (zenuwen/stres). Maar het meest vervelende is iedere keer die paniekaanvallen wanneer ik me door wat dan ook lichamelijk niet goed voel of iets mankeer. Iets wat ik er dan echt niet bij kan hebben, is juist al die lichamelijke sensaties en die uitputting wat een paniekaanval veroorzaakt.
Door de jaren heen heb ik steeds meer geleerd hoe ik hier het beste mee om kan gaan en wat ik kan doen. De momenten dat ik me goed voel en iets anders triggerd een paniekaanval, werkt het beste om iets fysieks te gaan doen en dat ik dan probeer ook mijn consentratie daar op te leggen. Ik heb ook al heel wat angst en paniekmomenten overwonnen. Maar sinds Februari dit jaar loop ik te sukkelen met andere gezondheids 'problemen', en daarbij is het belangrijk dat ik genoeg rust en ontspanning heb, geen overmatige inpanningen. Ik merk dat dit er echt voor zorgd dat de paniekaanvallen weer met momenten toenemen en ik dit slecht kan hendelen. Ik probeer dan mentaal afleiding te zoeken door mijn focus op iets te leggen, waar je je op moet consentreren, maar jeetje wat put dat uit. Vooral omdat ik altijd geleerd heb door te gaan, paniekaanval of niet, maar lichamelijk is dat nu wel moeilijk.
Mijn huisarts heeft een aantal maanden geleden al gezegd dat ik tegen een burnout aanzit en zoveel mogelijk stres gerelateerde prikkels etc.. moet vermijden, maar wat als je eigen lichaam nu die stres veroorzaakt, je paniekaanvallen krijg van je eigen lichamelijke sensaties? Dit is echt een gevecht soms tussen mijn lichaam en hoofd.
Dan kunnen zoveel mensen zeggen; dit of dat mankeer je, dat is niet erg, dit en dat kun je doen en op momenten dat ik alleen ben prent ik me dat ook in mijn hoofd, maar het werkt gewoon niet. Vroeger wel, nu niet.
Ik neem overigens geen medicijnen tegen de paniekaanvallen/angstaanvallen en dat heb ik voorheen ook nooit gedaan. Is mij wel aangeraden op jonge leeftijd al, maar mijn ouders vonden dat geen goed plan om mij vol te stoppen met medicijnen en ik vond en vind dit geen goed idee omdat ik daarmee de boel onderdruk en niet oplos (mijn mening).
Dit is mijn verhaal en ik hoop dat ik door dit forum te bezoeken, een beetje lotgenootjes contact maak en misschien we tips met elkaar kunnen delen om hier onze weg beter in te vinden.
Lieve groetjes,
Ik ben Dieudenee en ik ben dus nieuw op dit forum.
Eerder ben ik jarenlang lid geweest van stichting Emetofobie, voor de mensen die het kennen. Ik zal hier mijn verhaal vertellen.
Ik heb vanaf mijn kindertijd zolang ik mij kan herinneren al last van angst en paniekaanvallen en nu nog steeds met regelmaat. Die zijn ontstaan uit een combinatie van gezondheidsproblemen en dingen van buitenaf. In mijn kindertijd en pubertijd zijn die problemen echter nooit echt erkend als zijnde angst/paniekaanvallen, later pas en daardoor heeft het best lang geduurd voordat ik eens gerichte hulp/therapie kreeg om iets aan die angstaanvallen te doen. Ik heb door de jaren heen verschillende vormen van hulpverlening doorlopen en therapieëen gevolgd; gesprekken met/bij GGZ, deeltijdtherapie, PMT psycho-motorische-therapie, CGT cognitieve-gedrags-therapie, Psychotherapie ACT; Acceptance and commitment therapy. Allemaal met periodes van een aantal jaar geen hulp. Ik heb hier zeker bruikbare handvaten van meegekregen en sommige dingen hebben tot niks geleid helaas. Maar het blijft een gevecht weer iedere trigger. De grootste triggers zijn wanneer ik last krijg van gezondheidsklachten (chronische) die op en af opspelen met periodes van wel-geen last. De lichamelijke sensaties van die 'aandoeningen' zorgen op de een of andere manier dat mijn lichaam compleet in stres/paniek-modus schiet wanneer ik iets voel, terwijl er dan niet zoveel aan de hand is. Ja je voelt vanalles en dat is niet fijn, maar mijn lichaam reageerd alsof ik mijn hand brand aan een hete kookplaat. En wat ik ook gemerkt heb door de jaren heen is dat is gevoeliger ben als ik veel drukke dingen achter elkaar voor heb (zenuwen/stres). Maar het meest vervelende is iedere keer die paniekaanvallen wanneer ik me door wat dan ook lichamelijk niet goed voel of iets mankeer. Iets wat ik er dan echt niet bij kan hebben, is juist al die lichamelijke sensaties en die uitputting wat een paniekaanval veroorzaakt.
Door de jaren heen heb ik steeds meer geleerd hoe ik hier het beste mee om kan gaan en wat ik kan doen. De momenten dat ik me goed voel en iets anders triggerd een paniekaanval, werkt het beste om iets fysieks te gaan doen en dat ik dan probeer ook mijn consentratie daar op te leggen. Ik heb ook al heel wat angst en paniekmomenten overwonnen. Maar sinds Februari dit jaar loop ik te sukkelen met andere gezondheids 'problemen', en daarbij is het belangrijk dat ik genoeg rust en ontspanning heb, geen overmatige inpanningen. Ik merk dat dit er echt voor zorgd dat de paniekaanvallen weer met momenten toenemen en ik dit slecht kan hendelen. Ik probeer dan mentaal afleiding te zoeken door mijn focus op iets te leggen, waar je je op moet consentreren, maar jeetje wat put dat uit. Vooral omdat ik altijd geleerd heb door te gaan, paniekaanval of niet, maar lichamelijk is dat nu wel moeilijk.
Mijn huisarts heeft een aantal maanden geleden al gezegd dat ik tegen een burnout aanzit en zoveel mogelijk stres gerelateerde prikkels etc.. moet vermijden, maar wat als je eigen lichaam nu die stres veroorzaakt, je paniekaanvallen krijg van je eigen lichamelijke sensaties? Dit is echt een gevecht soms tussen mijn lichaam en hoofd.
Dan kunnen zoveel mensen zeggen; dit of dat mankeer je, dat is niet erg, dit en dat kun je doen en op momenten dat ik alleen ben prent ik me dat ook in mijn hoofd, maar het werkt gewoon niet. Vroeger wel, nu niet.
Ik neem overigens geen medicijnen tegen de paniekaanvallen/angstaanvallen en dat heb ik voorheen ook nooit gedaan. Is mij wel aangeraden op jonge leeftijd al, maar mijn ouders vonden dat geen goed plan om mij vol te stoppen met medicijnen en ik vond en vind dit geen goed idee omdat ik daarmee de boel onderdruk en niet oplos (mijn mening).
Dit is mijn verhaal en ik hoop dat ik door dit forum te bezoeken, een beetje lotgenootjes contact maak en misschien we tips met elkaar kunnen delen om hier onze weg beter in te vinden.
Lieve groetjes,