Forum

Vertel hier kort wat over jezelf. Je ervaringen met paniek graag onder "Ervaringen" zetten.

Moderators: Leon, Leap

Door Tikop
#60461
Hallo allemaal,

Dit is de eerste keer dat ik me verhaal op internet doe en ben zeer benieuwd naar mensen die dit ook herkennen of advies kunnen geven.

Ik was een hele normale jongen die zich nergens echt druk over maakte en gewoon in het leven stond. Huisje, lieve vriendin, leuke hobby, vrienden genoeg en werk gaat ook altijd prima.

Maar sinds juni 2013 is er ineens wat veranderd. Ik heb in 2012/2013 een redelijk druk jaar gehad met gewoon werk en een studie daarnaast die ik in mei 2013 succesvol heb afgerond.

In juni kreeg ik opeens allemaal rare fysieke kwaaltjes. Last van me oog, raar gevoel in been, raar gevoel in hand/arm. Ik ben uiteindelijk helemaal in paniek geschoten en ben hiermee ook naar de huisarts geweest. Eenmaal daar werd ik rustig en vertelde ze me dat ik een paniekaanval had. De fysieke kwaaltjes bleven maar en ben uiteindelijk 2x bij neuroloog geweest en 2 scans gehad waar uiteindelijk niks op te zien was. deze periode duurde ongeveer 3 maanden waar ik me ontzettend druk gemaakt heb over deze kwaaltjes. De gedachten van straks heb ik wat en komt het niet meer goed. 3 maanden lang echt met veel spanning geleeft en vanaf het moment dat je wakker wordt test je je zelf of alles het nog wel doet.

Na deze drie maanden gebeurde er echter iets nieuws. Tijdens een weekje naar Ibiza heb ik me nog continu druk gemaakt om deze fysieke kwaaltjes en de terugreis in het vliegveld was een hel. Helemaal in paniek maar in kon het gelukkig allemaal voor me kunnen houden en niemand had er last van. Toen gebeurde het…

Eenmaal thuis dacht ik, ik ga nog even bij me voetbal team kijken. Ik stap de auto in en op een moment krijg ik allemaal nare gedachten. Dat ik bij me vriendin wegga, dat ik misschien wel een of andere pedofiel ben, dat ik misschien wel gek wordt en misschien denken aan zelfmoord.. Thuis gekomen en totaal geen eetlust, niet meer weten wat te doen en heel onrustig, misselijk, pijn in de buik en een hele hoge hardslag. Uiteindelijk gezegd tegen me vriendin en die kon me wat kalmeren met rustgevende woorden. De dagen daarna gewoon gaan werken maar kon me geen moment concentreren. Alleen maar bezig met die gedachten. Veel op internet gezocht van wat heb ik nou opeens etc etc..

Daarna naar de huisarts want het was niet meer te doen.. die zag het ook aan me en heeft me door verwezen naar een psycholoog. Pas na 3 weken tijd. Ik dacht echt dat ik gek werd.
iedere ochtend die gedachten en spanning in je lichaam. Een bonzend hart en je begint aan alles te twijfelen. Doe ik alles wel goed.. ben ik dan echt geen gek… Hou ik inderdaad wel van me vriendin.. etc etc..

Ik loop nu inmiddels 2,5 maand bij de psycholoog maar ik zie nog niet echt verbeteringen. Soms heb ik af en toe zo ontspanningsmoment maar zodra je dat merkt denk je ook meteen weer aan de gedachten.. en denk je van zie je wel zo voel je je niet maar je doet alsof. Gek wordt ik ervan. Ik wil gewoon me eigen leven weer terug. Wil niet de hele tijd denken van vindt ik me vriendin nog wel leuk, hou je dan nog wel van haar, wil je wel verder met haar etc etc.. Wil gewoon weer lekker leven samen en leuke dingen doen zonder al die nare gedachten.. soms steken dan ook weer de gedachtes op dat je gek wordt of dat het allemaal niet meer goed komt… pfff ik wordt er zo ontzettend moe van…

Ben erg benieuwd of mensen dit herkennen en wellicht adviezen hebben. Ik kom er namelijk zelf echt niet meer uit.

Groeten
Tikop
Door muppie
#60465
Hoi Tikop,

Allereerst welkom op het forum! Wat goed dat je je verhaal hebt gedaan. Ik herken het helemaal. En als het je geruststelt ik heb vrijwel geen klachten meer.

Ik dacht ook dat ik gek werd of dat ik bij mijn man weg moest gaan. Ik werd hor en dol van die constante gedachte stroom. En ik probeerde zelf te vechten tegen die gedachtes. Helaas werd het daar alleen maar erger van.
Ik probeer te accepteren van mezelf dat ik soms heel veel kan piekeren. En dat ik met dat piekeren soms dingen voel en denk die niets met mij te maken hebben. Het zijn maar gedachtes tenslotte.
Helaas is dit het moeilijkste van alles om voor elkaar te kunnen krijgen, accepteren dat het zo is en ook echt geloven dat het "maar" gedachtes zijn.

Ik denk dat je op dit forum een hoop herkenning zult vinden en steun.

Groetjes,
Muppie
Door Tikop
#60468
Dank je wel Muppie voor je reactie!!

Het is inderdaad echt om gek van te worden. Ben helemaal niet meer mezelf. Heb de hele dag die pieker gedachten en probeer er ook steeds tegen in te gaan alleen ik krijg het gevoel dat dit averechts werkt. Ik probeer dan tegen mezelf te zeggen: Het klopt niet en je houd gewoon van haar, en ze is alles voor je en hartstikke lief. Maar hoe meer je dat doet hoe erger het wordt.

Kreeg je er ook fysieke reactie op? Ik heb de hele dag spanning in me buik of een snelle hartslag en ben heel bewust van me hartslag. Ook als ik er tegen in ga krijg ik een soort brok in me keel en dan denk ik zie je wel als ik dat denk dan reageert me lichaam zo dus s=dan zal dat wel niet waar zijn… pff wat een ellende allemaal.

Hoe ben jij ervan af gekomen? Heb je hulp gehad? Ik loop nu 2,5 maand bij een prima psycholoog maar krijg niet echt het gevoel dat ik stappen maak. Dit maakt me nog onzekerder en dan denk ik helemaal zie je wel.. wat je denkt is echt…


Nogmaals bedankt voor je reactie!

Groetjes Tikop
Door muppie
#60497
Hoi Tikop,

Ik kreeg er zeker lichamelijke reacties op!!! Ik had hele dagen buikpijn en zooooooooo misselijk! En dan nog de spanning in mijn nek en schouders. Daar kreeg ik dan weer enorme hoofdpijn van. Mijn hart sloeg soms als een dolle en dan raakte ik daar ook weer van in paniek.

Ik ben wel bij een psychologe geweest, maar er was geen klik tussen ons dus daar was ik al vrij snel weer mee klaar. Hoe je het ook went of keert je moet het toch zelf doen. En mijn omgeving gaf eigenlijk al precies die tips die de psychologe me ook gaf. Alleen waren de tips van mijn omgeving gratis :lol:

Ik ben er uiteindelijk vanaf gekomen door zeker in het begin continu te herhalen voor mezelf dat het maar gedachtes zijn. Niks meer en niks minder. En dat klinkt misschien heel raar, maar uiteindelijk hadden de gedachtes waar ik zo van in paniek raakte geen grip meer op me. Geloof me met veel stress en veranderingen komen precies dezelfde gedachtes weer terug bij me. EN doordat ik dan zo misselijk ben en hartkloppingen krijg schieten mijn gedachtes als eerste naar: je reageert zo heftig het zal wel waar zijn.
Het is veel en hard oefenen om het onder de knie te krijgen. Maar je zal voor jezelf een manier moeten zien te vinden om te accepteren dat je je op dit moment zo voelt en zo denkt. Acceptatie is het halve werk namelijk. Al klonk het mij ook heel raar in de oren dat ik de angst vooral moest omarmen. Het helpt echt. Ook al zou je het liefste willen dat het gisteren nog over was.

Ik hoop dat je hier iets aan hebt!

Groetjes,
Muppie
Door vogeltje
#60729
Hoi Tikop en Muppie,

Ook voor mij is het de eerste keer op een forum. Ik herken je verhaal helemaal Tikop en ook het verhaal van Muppie komt me bekend voor Ik loop al best lang rond met paniekgedachten en het gaat wel steeds beter maar wanneer ik iet lekker in mijn vel zit komen alle doemgedachten gelijk weer terug.

Ook ik had voor mijn eerste paniekaanval een prima leventje, net afgestudeerd, veel vrienden, een geweldige vriend, een leuk huis en ik kreeg een baan in de commerciele sector waar ik in de 5e versnelling aan de slag ging. achteraf besef ik dat ik teveel gaf en het graag te goed wou doen, ik was altijd moe en werd langzaam steeds somberder maar ik ging gewoon door en door. Ik kan stiekem helemaal niet tegen targets en eigenlijk geef ik ook niet om winst enzo maar ik deed gewoon mee. Lichamelijk ging het al helemaal niet zo goed meer met me.
Toen ben ik op vakantie gegaan met mijn vriend en de eerste week was ik in een jubelstemming, op het manische af. Na een week begon ik langzaam in te storten; veel hoofdpijn en geprikkeld. op een dag dat ik me helemaal niet lekker voelde heeft mijn vriend me ten huwelijk gevraagd. Heel mooi natuurlijk maar dit was voor mij de druppel. ' s nachts begon de ellende; mijn lichaam sloeg helemaal op hol (trillen, pijn op mn borst, strak van de spanning, misselijk, niks meer kunnen eten, huilbuien) en ik had allemaal paniekgedachten: ik hoor blij te zijn nu ik ten huwelijk ben gevraagd, het zit niet goed, ik moet het uitmaken. Ik had zulke nare gedachten en ik raakte steeds meer in paniek. Ook werd ik bang voor de paniek en zo kwam ik in een cirkeltje. De rest van de vakantie was ik niets meer waard, ik was helemaal ingestort. Terwijl mijn vriend juist altijd mijn stabiele factor is geweest en ik wil hem helemaal niet kwijt. Eenmaal thuis kon ik niets meer, niets voelde meer zoals het was en ik kon ook niet meer naar mijn werk. En het afgelopen jaar is er weer zo veel gebeurd: verbouwen van een nieuw huis, nieuwe baan waar het niet goed loopt, mijn vader ernstig ziek- en ik heb nog steeds veel last van mijn fobie ten aanzien van mijn relatie. Ik let dan continu op mijn gevoel en dan kan ik helemaal blokkeren en in mezelf keren en piekeren: zit het wel goed, vind ik mijn vriend wel leuk genoeg en ik kan van het ene op het andere moment bang worden als er bijv een relatie in mijn omgeving uit gaat. het andere moment gaat het opeens weer prima, niks aan de hand en kan ik genieten van mijn relatie.

Ik heb veel aan de tips van muppie, omdat ik heb gelezen dat jij er ook veel last van hebt gehad in je relatie en ook best een langere periode en dat jullie nog steeds bij elkaar zijn, dat geeft me echt goede hoop. Ik wil mijn vriend ook echt niet kwijt. Ik hoop echt dat ik er ook een keer vanaf kom. Maar soms word ik er moedeloos van en baal ik er echt van. Ik ben ook heel lang boos op mezelf geweest maar inmiddels accepteer ik het steeds meer.

Ik ben ook bij een psycholoog geweest maar dat hielp niks. Ik werd er alleen maar banger van. Hij zei op een gegeven moment: "ook ik heb relaties moeten opgeven, dat hoort erbij". waar ik alleen maar banger van werd. Ik probeer het te accepteren en geduld te hebben. het gaat bij mij best langzaam, ook omdat er zoveel gebeurt waardoor ik maar niet tot rust kom.

Ik hoop dat het nu weer wat beter gaat met je Tikop? Ik hoop dat je iets aan mijn verhaal hebt, je bent niet de enige. Je zal zien dat het steeds wat beter gaat. Ik heb ook een hele poos gevochten tegen mijn gedachten maar oordeel niet te hard over jezelf, het zijn maar gedachten en hoe vermoeider je bent hoe meer vat deze gedachten op je kunnen hebben. Er is helemaal niks mis met je, dit hoort nu even bij je.

Veel succes! En sorry voor mijn lange verhaal, fijn om het een keer kwijt te kunnen.
Door Tikop
#60735
Hoi Vogeltje en Muppie,

Ik ben blij dat jullie gereageerd hebben want het is soms zo vervelend en naar. Het lijkt er soms net op dat je niet meer in jezelf leeft maar daar buiten. Dat je alles zelf niet meer onder controle hebt.

Vogeltje, het verhaal kan niet lang genoeg zijn hoor. Ook ik kan echt zo veel vertellen wat er allemaal met je gebeurd en waar je opeens allemaal over nadenkt.. ik kan zo 2 of 3 a4-tjes tikken met al me gedachten en hoe ik me de hele dag voel.

Ik kan het allemaal maar moeilijk accepteren en muppie aangeeft om je gedachten te omarmen is erg moeilijk. Ik weet ook niet zo goed hoe dat moet? Misschien kan je aangeven hoe jij dat hebt gedaan muppie?

Die spanning in me buik en constant een brok in me keel... en dan ga je continu controleren wanneer je dat krijgt. Krijg je dat als je vriendin thuis komt en gaat het weer weg als zij weg is? pfff en straks is dat zo... nou dan dan zal het wel waar zijn... nou dan wordt je weer emotioneel pfff

Ik zit er nu bijna 4 maanden mee en heb nog niet echt het idee dat het beter gaat. Soms heb je wel een iets betere periode maar soms kan het ook weer echt een week echt slecht gaan.

Groetjes
Door vogeltje
#60759
Hoi Tikop,

Ik snap dat je het lastig is, het omarmen van je gedachten want je wil er juist graag vanaf! Ik ben er ook lange tijd tegen in gegaan en wou graag weten waarom ik deze gedachten had en door te gaan analyseren werd ik steeds banger.

Je gedachten zijn gewoon pestkoppen, het is niet de waarheid. Iedereen heeft wel eens rare gedachten maar jij raakt ervan in paniek, juist omdat je relatie en eerder je gezondheid je veel waard is.
Misschien is het voor jou te zweverig maar wat mij erg heeft geholpen is mindfullness, dat gaat over de acceptatie van het nu en helpt je om je gedachten gewoon te ervaren zonder dat je erover oordeelt. Voor jezelf benoemen waar je de stress voelt en het gewoon zo laten, het zakt vanzelf weer. Ik let ook op mijn ademhaling, wanneer je angstig bent gaat je adem heel hoog zitten waardoor er minder zuurstof in je hersenen komt. Rustig door je buik ademen helpt je echt om wat rustiger te worden. En heb geduld!!

groetjes vogeltje
Door Tikop
#61118
Hoi Vogeltje,

Bedankt nog voor je berichtje. Ik lees het regelmatig want het geeft me dan weer wat vertrouwen. Ik zit er namelijk nog middenin en weet echt niet meer wat waar is en wat niet waar is. Ben de hele tijd aan het controleren wanneer ik een brok in me keel krijg en wanneer niet. Bij welke gedachte krijg ik dat en bij welke niet... pfff wordt daar zo moe van want het lijkt net alsof ik echt weg bij haar wil tijdens die gedachten. Maar dan zeg je weer dat wil je niet en je wil nog zoveel leuke dingen doen... continu dat gepieker echt om gek van te worden. Ik probeer het ook te accepteren maar waarom heb ik dit dan gekregen vraag ik mij dan af.. waarom moet mij dit overkomen. Terwijl je een aantal maanden geleden nog gewoon relaxt was..

Nou ik moest het er gewoon weer even uit... want je begint echt aan jezelf te twijfelen..

Groetjes Tikop
Door vogeltje
#61148
Hoi Tikop,

Niet vreemd hoor dat je er nog midden inzit. Je lijf zit vol met adrenaline en je lichaam springt steeds weer in deze bekende stand, de vlucht reactie. Ik ben alweer een tijdje verder en het gaat echt beter, maar de angst komt af en toe terug maar ik kan er steeds beter mee omgaan met af en toe een dieptepuntje. Ik snap zo goed wat je doormaakt. Dat controleren herken ik en ook die brok in mn keel. En je bent je oude zelf heus niet kwijt hoor, je gaat dit namelijk overwinnen. Je bent gewoon af en toe angstig, dat hoort bij je. Ik weet zeker dat je nog veel meer bent dan alleen je angst.

Veel afleiding zoeken!! Lekker sporten en goed boor jezelf zorgen ookal staat je hoofd er niet naar en wees niet te hard voor jezelf!! Succes!!
Door muppie
#61184
Haaaaaai,

Ook ik vind het omarmen van de gedachtes waar je zo van in paniek raakt super lastig. Maar als ik maar goed in mijn achterhoofd houd dat het "maar" gedachtes zijn en niets meer of minder dan lukt het behoorlijk goed om ze in bedwang te houden.
Op een dag heb ik ook heel bewust de keuze gemaakt om er alles aan te doen om mijn relatie met mijn man te laten slagen. Hoe heftig alle gedachtes ook zouden worden. Het aparte was dat toen ik die afspraak had gemaakt die gedachtes al veel minder vat op me hadden.
Maar ik besef me ook heel goed dat het toch een soort zwakke plek zal blijven.

Ik hoop dat je hier iets mee kunt al snap ik ook best dat ik het waarschijnlijk heb neer getypt alsof het heel makkelijk is. Ik weet hoe lastig het is, maar probeer er toch op te vertrouwen dat het weer goed komt.

Groetjes,
Muppie
Door keesiekees
#68277
Muppie, Tikop, Vogeltje....zijn jullie nog actief op dit forum? We zijn inmiddels een paar jaar verder en ik ben heel benieuwd hoe het jullie is vergaan. Hopelijk heel positief!!!

Ik zit zelf inmiddels zo'n half jaar met die rare gedachten over mijn relatie in mijn hoofd, net als wat jullie omschrijven, het was er ineens vanuit het niets toen ik al enkele weken/maanden met een burnout te maken had.....soms is het een tijdje weg of minder, maar de laatste dagen is het weer heel erg. Ik weet dat ik mijn vriendin daar ook veel verdriet mee doe, maar ik weet me af en toe geen raad en moet dan toch even mn ei kwijt. Ik heb er nu alweer spijt van dat ik haar verteld heb hoe ik me voel.
Paniekaanvallen en CBD Olie