- 05 mar 2014, 21:20
#61859
Besten,
Heel lang ben ik bezig geweest , net als velen van jullie, met het eeuwig durend project "de angst aanpakken" . Op een gegeven moment ervoer ik totaal niet meer wie ik was , wat ik leuk vond om te doen ( of ik deed/probeerde het wel maar eigenlijk totaal niet bewust omdat ik het liefste het állerliefste mijzelf wilde veranderen in een angstvrij persoon...)
Alles draaide om de angst aanpakken, mijzelf momenten gunnen van rust en ontspanning waren er weinig, het was een gevecht. Als ik dan de dingen deed die ik wilde doen, dacht ik elke keer weer na over die angst(aanpakken). Het werd een obsessie.
Uiteraard speelt onze vriend 'Tijd ' een belangrijke rol ( na 14 jaar mag het ook wel.. ) en heb ik ook medicatie gebruikt ( waar ik nu na 8 jaar mee ben gestopt 3 maanden ). maar het allerbelangrijkste merk ik dat nu ik meer in de spiegel kijk en meer van mijzelf ga houden zoals ik ben - met al mijn 'gebreken' - en die ogen niet meer zo richt op anderen maar op mijzelf --> ervaar ik meer rust en acceptatie.
Ik besteed nu meer tijd aan de dingen die ik echt belangrijk en mooi vind, waar ik vroeger niet te veel tijd aan durfde te besteden 'want anders!' ... alsof ik dan mijn tijd verlummelde "want er is nog zoveel werk aan de winkel" ( angst aanpakken ).
Die angst aangaan ( exposure ) komt wel, doordat ik nog steeds wel dingen doe die ik spannend vind en op die momenten pas ik dan weer mijn methodes toe en ik laat het voor wat het is ( probeer ik ).
Als de treinreis(bijvoorbeeld) afgelopen is probeer ik ook dat áchter me te laten en verder te gaan met de mooiere dingen die op mij af komen.
vandaag ook, exposure: door een weiland fietsen ( terwijl ik nog steeds redelijk kamp met pleinvrees ) --> hoppa enorme paniek. Maar toen ik thuis kwam bij mijn ouders pakte ik algauw weer de draad op van de dingen die ik leuk vind. Laat het niet meer zo'n grote rol spelen.
Natuurlijk is het gemakkelijker gezegd dan gedaan maar ik merk dat focussen op de dingen die ik leuk vind te doen ( al is het maar een kruiswoordraadseltje ) dan ervaar ik weer wie IK ben en niet dat ik de angst ben die mij regeert.
Mocht het een keer niet lukken - de exposure - dan niet, volgende keer beter.
ook ik zal slechte dagen hebben en goede gelukkig, hopelijk denk ik nog steeds zo over een week, of 2 weken of 3 weken of volgend jaar.
Ik staarde mij op een gegeven moment ook blind op het idee van vliegen. Ik heb gevlogen ( met stichting VALK en daarna naar Madrid ) maar dat is nu 3 jaar geleden en ik wil op dit moment eigenlijk niet vliegen aangezien het voor mij nog te hoog gegrepen is ( denk ik ).
Vast ik kan het aan, maar ik wíl het nu even niet.
ik wilde het even delen.
ook ik twijfel nog, iedereen, ieder mens..
Heel lang ben ik bezig geweest , net als velen van jullie, met het eeuwig durend project "de angst aanpakken" . Op een gegeven moment ervoer ik totaal niet meer wie ik was , wat ik leuk vond om te doen ( of ik deed/probeerde het wel maar eigenlijk totaal niet bewust omdat ik het liefste het állerliefste mijzelf wilde veranderen in een angstvrij persoon...)
Alles draaide om de angst aanpakken, mijzelf momenten gunnen van rust en ontspanning waren er weinig, het was een gevecht. Als ik dan de dingen deed die ik wilde doen, dacht ik elke keer weer na over die angst(aanpakken). Het werd een obsessie.
Uiteraard speelt onze vriend 'Tijd ' een belangrijke rol ( na 14 jaar mag het ook wel.. ) en heb ik ook medicatie gebruikt ( waar ik nu na 8 jaar mee ben gestopt 3 maanden ). maar het allerbelangrijkste merk ik dat nu ik meer in de spiegel kijk en meer van mijzelf ga houden zoals ik ben - met al mijn 'gebreken' - en die ogen niet meer zo richt op anderen maar op mijzelf --> ervaar ik meer rust en acceptatie.
Ik besteed nu meer tijd aan de dingen die ik echt belangrijk en mooi vind, waar ik vroeger niet te veel tijd aan durfde te besteden 'want anders!' ... alsof ik dan mijn tijd verlummelde "want er is nog zoveel werk aan de winkel" ( angst aanpakken ).
Die angst aangaan ( exposure ) komt wel, doordat ik nog steeds wel dingen doe die ik spannend vind en op die momenten pas ik dan weer mijn methodes toe en ik laat het voor wat het is ( probeer ik ).
Als de treinreis(bijvoorbeeld) afgelopen is probeer ik ook dat áchter me te laten en verder te gaan met de mooiere dingen die op mij af komen.
vandaag ook, exposure: door een weiland fietsen ( terwijl ik nog steeds redelijk kamp met pleinvrees ) --> hoppa enorme paniek. Maar toen ik thuis kwam bij mijn ouders pakte ik algauw weer de draad op van de dingen die ik leuk vind. Laat het niet meer zo'n grote rol spelen.
Natuurlijk is het gemakkelijker gezegd dan gedaan maar ik merk dat focussen op de dingen die ik leuk vind te doen ( al is het maar een kruiswoordraadseltje ) dan ervaar ik weer wie IK ben en niet dat ik de angst ben die mij regeert.
Mocht het een keer niet lukken - de exposure - dan niet, volgende keer beter.
ook ik zal slechte dagen hebben en goede gelukkig, hopelijk denk ik nog steeds zo over een week, of 2 weken of 3 weken of volgend jaar.
Ik staarde mij op een gegeven moment ook blind op het idee van vliegen. Ik heb gevlogen ( met stichting VALK en daarna naar Madrid ) maar dat is nu 3 jaar geleden en ik wil op dit moment eigenlijk niet vliegen aangezien het voor mij nog te hoog gegrepen is ( denk ik ).
Vast ik kan het aan, maar ik wíl het nu even niet.
ik wilde het even delen.
ook ik twijfel nog, iedereen, ieder mens..