Forum

Een aantal handige tips en trucs voor het verminderen van paniekaanvallen en natuurlijk tips en trucs voor tijdens een aanval.

Moderators: Leon, Leap

Gebruikersavatar
Door Pietjepaniek
#67050
Ik heb altijd gevochten tegen mijn angsten en ben weggevlucht. de truc is dit niet te doen, dat weet ik heel goed. Vandaag hoorde ik een psycholoog zeggen, de truc is omarm de angst en accepteer dat het gaat gebeuren.
Dat laatste kan er bij mij maar niet in, ik moet dus een leven met paniek en angst accepteren? En ook dat ik dit nu dagelijks heb?
Hoe kun je zoiets vreselijks maar accepteren? gaat het dan nooit over?
Is het soms ongeneeslijk? :(
Laatst gewijzigd door Pietjepaniek op 23 jul 2015, 03:22, 1 keer totaal gewijzigd.
Door stefan
#67051
Hoi,

Ik denk dat je psycholoog bedoeld dat je de angst niet meer als vijand moet zien, maar moet verwelkomen als het er is, onderzoeken, niet voordelen.
Angst zal dan verminderen, het verliest daardoor zijn scherpe kanten.
Als je angst verwelkomt, dan ben je minder bang en angst heeft voeding nodig
Gebruikersavatar
Door Pietjepaniek
#67055
Ja maar ik wil toch dat het weggaat? Ik vind het een naar iets..meneer angst..ik wil hem niet omarmen en toelaten.
Het is zo tegenstrijdig voor mij.
Leg maar eens uit aan iemand..accepteer maar dat er tijgers zijn die je op willen vreten..

Vanavond weer een enorme aanval op straat. Ik vluchtte achter een kermisauto maar werd toen opgepakt door jongens vd kermis. Heel onvriendelijk..ze dachten dat ik een boef was denk ik hihi..Door zoiets stijgt mijn angst nog meer..niemand helpt me!! Wat doe jij op zo n moment als er mensen bij zijn?
Door muppie
#67062
Hoi Marianne,

Ik had precies de zelfde reactie op die tip als jij. Ben je belazerd je gaat die angst die je leven zo beheerst toch niet omarmen!!!!
Ik ben nu al een heel aantal jaren paniek en angst vrij. En dat lukte me pas op het moment dat ik de angst accepteerde en het toe liet.
Als ik al een paniek gevoel voel is mijn eerste reactie nog steeds: NEEEEEEEEE ik wil niet!!!!!! Maar op het moment dat ik mezelf weer een beetje rustiger heb dan zeg ik alleen maar oh ben je er weer angst. Gezellig lang niet gezien. In het begin is dit ontzettend moeilijk en het lukte echt niet. Maar dit is echt een kwestie van oefenen. Hoe meer je dit oefend hoe minder je angst word. Hoe harder je er tegen vecht en verzet hoe meer macht de angst over je krijgt.
Of ik 100% ben genezen van de angst en paniek: nee denk het niet. Het hoort bij mij, maar ik leer er steeds beter mee omgaan. Het heeft mij jaren gekost. Ik was als klein meisje al heel angstig, ik ben nu 39 jaar en ik denk dat ik het nu 8 jaar heel aardig doe. En tuurlijk heb ik af en toe een dip. Dat hoort er ook bij. Ik was ook heel bang dat mijn dochter er last van zou kunnen hebben, maar ik kan je melden dat die veel dapperder is dan haar mama. Ik kan wat van haar leren hihi.

Ik hoop dat je hier iets mee kunt.

Groetjes,
Muppie
Door dev
#67065
Ik vind verwelkomen van je angst een beetje een onjuiste verwoording. Ikzelf houd de boeddhistische gedachtegang aan:

De vervelende gevoelens zijn er. Deze mogen er zijn (dit dus ipv 'ik verwelkom het'). Ik hoef het niet met mn actieve bewustzijn te ervaren, mijn lichaam en onderbewust zijn moeten dit ervaren om het te verwerken. Daardoor kan ik mijn bewustzijn gebruiken om het te observeren. Waarom voel ik me zo? Waarom reageer ik hier zo op. Bestudeer het, wordt er wijzer van.

Juist in mn meest zware aanvallen heb ik veel van mezelf geleerd. "Er móet iets onderliggends zijn wat dit veroorzaakt, wat dan?". Dit moet je leren en is lastig, maar een vaardigheid die de moeite goud waard is, ook als ik me goed voel. Ik kan nu bijna helemaal eerlijk tegen mezelf zijn, niet meer mezelf voor de gek houden.

Hoe meer je dit door hebt, hoe sneller het gaat. Maar t begin is even langzaam. Het gehele traject is wel interessant.


Het mag er dus zijn, maar je actieve bewustzijn hoeft er geen slaaf van te worden.
Door stefan
#67067
dev schreef:Ik vind verwelkomen van je angst een beetje een onjuiste verwoording. Ikzelf houd de boeddhistische gedachtegang aan:

De vervelende gevoelens zijn er. Deze mogen er zijn (dit dus ipv 'ik verwelkom het'). Ik hoef het niet met mn actieve bewustzijn te ervaren, mijn lichaam en onderbewust zijn moeten dit ervaren om het te verwerken. Daardoor kan ik mijn bewustzijn gebruiken om het te observeren. Waarom voel ik me zo? Waarom reageer ik hier zo op. Bestudeer het, wordt er wijzer van.

Juist in mn meest zware aanvallen heb ik veel van mezelf geleerd. "Er móet iets onderliggends zijn wat dit veroorzaakt, wat dan?". Dit moet je leren en is lastig, maar een vaardigheid die de moeite goud waard is, ook als ik me goed voel. Ik kan nu bijna helemaal eerlijk tegen mezelf zijn, niet meer mezelf voor de gek houden.

Hoe meer je dit door hebt, hoe sneller het gaat. Maar t begin is even langzaam. Het gehele traject is wel interessant.


Het mag er dus zijn, maar je actieve bewustzijn hoeft er geen slaaf van te worden.
Hoi Dev,

Zo bedoelde ik het ook min of meer, bedoelde het meer als aanvaarden en accepteren als aanwezigheid op dat moment, niet als echt uitnodigen
Ik probeer er op een mindfull manier mee om te gaan(boeddhistische achtergrond, maar zonder te veel theorestische diepgang)
Onderzoeken, niet oordelen
Lastig omdat we gewend zijn van nature om er een oordeel aan te hangen
Gebruikersavatar
Door Pietjepaniek
#67071
Dag Muppie,

Wat heeft jou het meeste geholpen? Dus bijv medicatie, een bepaalde therapie etc?

Ik lees veel over een man die mindtuningsessies geeft maar die zijn superduur. Ook is hij tegen medicatie en zegt dat het daarvan erger wordt.
En dat het serotinine-verhaal maar onzin is. Ik weet niet meer wat ik moet geloven op dit moment.
Zelf vooral exposure en cognitieve behandelingen gehad.

Bedankt voor jouw duidelijke verhaal. Het probleem is dat ik het begrijp, maar op het moment zelf lukt het me niet om zo te denken :( Ik weet niet meer hoe..ik lijk steeds te laat..zit dan al te ver in de paniek..
Door muppie
#67076
Hoi Marianne,

Ik heb nooit medicatie gebruikt. Dat wilde ik niet en dat kwam deels omdat ik bang was voor de bijwerkingen.
Ik heb een poosje psychotherapie gehad, maar ik had geen klik met de psychologe. Ik heb daarna eigenlijk van alles en nog wat geprobeerd. Maar niets waarvan ik zei: jaaaaaaa dat is het!!!!!
Ik heb het zelf gedaan.

Dat gevoel had ik zelf ook steeds. Dat je er zo diep in zit in die angst en paniek dat je wel hoort en begrijpt wat er wordt bedoelt, maar dat je het totaal niet toe kan passen. Bezig blijven is een goeie manier. Afleiding zoeken. Ik had namelijk heel sterk de neiging om de angst te overdenken. Ik wilde weten waardoor het kwam wat de oorzaak was en vooral hoe ik er weer zo snel mogelijk van af kwam. En ik kon daar weken over nadenken. Ik ben op een dag gestopt met het waarom willen weten. Het was er nou eenmaal. En daar kreeg ik een stukje rust door. Het is niet van belang hoe je er aan komt namelijk. Het gaat er om dat je het je leven niet laat bepalen. En dat is helaas een lange en langzame weg.
Als ik veel paniek had ging ik wandelen of fietsen. Als dat niet ging dan ging ik de keuken opruimen en uitsoppen. En soms werkte dat wel en soms ook niet. Ik ging even wat lezen of bellen met een vriendin. In het begon voelde het haast alsof ik mezelf dwangmatig aan het werk zetten. Maar na een poosje merkte ik dat het bezig zijn met iets, mijn gepieker stopte. En zoals ik het niet opschrijf klinkt het waarschijnlijk alsof ik dat zo onder de knie had. Nou nee dit is een proces van 3 jaar geweest, maar toen voelde ik me wel weer helemaal top. Ik had het plezier weer terug in mijn leven.

Ik hoop dat je er iets mee kunt. Helaas is er niet 1 passend antwoord voor angst en paniek. Iedereen die hier mee te maken heeft zal voor zichzelf moeten uitvinden wat het beste helpt. Maar er tegen vechten is niet een goede manier. Voor niemand.

Groetjes,
Muppie
Gebruikersavatar
Door Pietjepaniek
#67078
Beste Muppie,

Ik ben erg blij met je antwoorden. Aan de andere kant baart het me zorgen, 3 jaar lang thuiszitten wil ik niet. dat trek ik niet. 3 jaar lang nog in angsten leven..nee, daar pas ik voor.
Het heeft namelijk heel veel negatieve gevolgen dan..mijn opleiding/baan etc.
Ik heb nu vakantie en maak me mega druk over wat als de vakantie voorbij is..(daar is ie al, de wat als..?)
Op het moment is het van 95 procent alles durfen naar niks meer durfen. En dat in 4 dagen tijd!!!

Wat vertel ik op het werk?

Fietsen, wandelen, dat durf ik dus juist niet meer. Ik heb echt straatvrees. Wat had jij dan dat je wel gewoon durfte te wandelen etc?

Het lijkt ook wel op een soort van overspannenheid, alles is teveel...dat zullen ze alleen op het werk ook wel heel maf vinden, ik werk slechts 16 uur p/w. Overspannen van 16 uur per week?

Alles staat gewoon plotseling stil...en ik wil dit niet..

Over de oorzaak..hierboven lees ik weer juist dat je wel een oorzaak moet vinden, dat je dan pas kunt genezen. Tja, ik weet wel een beetje een oorzaak, maar dat het nu ineens na 20 jaar terug is..geen idee. Weet wel dat mijn opvoeding erg beschermend was etc.

En ik ben ook gewoon een zeer gevoelig typje..

Ook zit het bij mij wat in mijn persoonlijkheid..

Ik weet gewoon niet meer wat helpt..medicatie+exposure...of meer oorzaak onderzoeken? Opname?
Of toch de methode van mindtuning van die man die juist zegt dat medicatie je angstiger maakt (wat mij heel bang heeft gemaakt)
Door muppie
#67091
Hoi Marianne,

Ik ben in mijn tijd van paniek en angst door gegaan met werken en opleiding. Ik wist namelijk dat als ik thuis zou gaan zitten wachten op verbetering dat het niet goed zou komen met me. En ik heb vaak genoeg op mijn werk gezeten dat de paniek torenhoog stond. Ik zei er helemaal niets over tegen mijn leidinggevende of collega's. Ik heb al van kinds af aan paniek en angst en weet dat je over het algemeen niet op begrip hoeft te rekenen. Een hoop mensen hebben zo iets van: ach joh kop op morgen voel je je weer beter.

De wat als gedachte is onze grootste vijand. Want daar maken we ons zelf echt helemaal stapel gek mee. En het lastige is dat we met die gedachte nooit zijn uit gedacht.

Waarschijnlijk is het overspannen gevoel niet alleen door je werk. Want ja ook van 16 uur werken en de dingen die je naast je werk nog doet kun je overspannen raken. Zeker als er stress volle dingen zijn gebeurd. En dat hoeft niet in de afgelopen maanden te zijn gebeurd. Deze reactie kun je ook een jaar of 2 jaar na de stressvolle periode krijgen. Eens is het genoeg voor je lichaam en geest.

De 1 vind dat je wel een moet weten waar het vandaan komt en een ander weer niet. Het is denk ik ook maar net wat je zelf wil hier in. Vind je het heel belangrijk om daar achter te komen wat de oorzaak is?!?! Het is ook niet dat als je de oorzaak weet dat je daar nog iets aan kunt veranderen. Het is gebeurd en nu moet jij er mee leren omgaan. Ik weet wel dat ik over dat hele dagen praten over mijn verleden om achter een oorzaak te komen mij diep ongelukkig maakte. Ik heb toen ook besloten dat wat gebeurd is verleden tijd is. Ik moet nu, vandaag de dag leven en niet 34 jaar geleden.

Ik denk dat ik het van huis heb aangeleerd gekregen. En het is ook een stukje erfelijk. En door mijn rot jeugd heeft dat niet geholpen om daar mee om te leren gaan. Dus heb ik er mee moeten leren omgaan in mijn verdere leven. En ook ik ben erg gevoelig. Is allemaal helemaal niet erg. Sterker nog ik waardeer dat stukje enorm aan mezelf. En ja dat heeft lang, heel lang geduurd.

Erg jammer dat je nu niet echt kunt genieten van je vakantie. Ontspannen terwijl je zo onder druk staat is super lastig voor elkaar te krijgen. Ik wilde om die reden zelfs een tijdje mijn vakanties overslaan. En dat is natuurlijk niet de manier hihi. Probeer je vrije tijd toch zo in te richten dat je niet te veel bezig bent met de wat als vraag. Sta het een uurtje toe per dag en doe verder dingen waar je altijd plezier aan beleefde. Als je straatvrees op dit moment zo heftig is dat je niks meer durft is opnieuw therapie zoeken misschien geen slecht idee. ALs er iemand in je omgeving is die je vertrouwd en die van je problemen af weet kun je misschien met diegene kleine stapjes maken. Al is het maar naar de overkant van de straat. En hou in je achterhoofd dat er ook tijden zijn geweest dat je er geen last van had.

Ik heb een gegeneraliseerde angststoornis. Dat betekend dat je dus eigenlijk overal bang voor bent. Ik ben bang geweest voor grote ruimtes, ziektes, de toekomst en je kunt het zo gek niet bedenken of ik ben er bang voor geweest. En mijn grootste angst had ik voor de angst. Daar heb ik het langste mee geworsteld. Ik weet van mezelf dat ik gevoelig ben voor angst. Kan ik stress voorkomen?!?! Nee helaas zo werkt het leven niet, maar ik probeer goed voor mezelf te zorgen. Voorkomt dat paniek: nee helaas niet. Ik heb de laatste 2 jaar veel stress en ik verbaas me er over dat de paniek nog niks heeft overgenomen. Ik ben er niet mee bezig de hele dag, maar ik hou in mijn achterhoofd dat ik kan terugvallen. En mocht dat gebeuren dan hoop ik dat ik sterk genoeg ben om dat weer te overwinnen.

Sorry voor het lange verhaal hihi. Ik hoop dat je er iets aan hebt.

Groetjes,
Muppie
Gebruikersavatar
Door Pietjepaniek
#67102
hey Muppie,


De achterliggende oorzaak weet ik ergens wel. Zoals ik al zei ben ik erg overbeschermd opgevoed. Mijn ouders hebben echter zelf geen last van paniekklachten. Ik denk dat mijn moeder het geprojecteerd heeft op mij :(
Maar waarom het nu na 20 jaar weer terug is, echt geen idee? Ja stress. Maar ik heb tijden gekend waarin ik veel meer stress had en geen paniek had.
Ik weet wel dat als ik weer last krijg, dat dit vaak in de rustperiode is in mijn leven. In vakantieperiodes dus.

De oorzaak is in zoverre belangrijk denk ik, zodat je beter weet wat je aan kunt pakken. Tuurlijk kun je de tijd niet meer terugdraaien, maar alleen symptoombestrijding helpt denk ik niet genoeg. Moet je niet juist de oorzaak aanpakken? bijv minder werken etc.

Ik sta inderdaad weer op een wachtlijst voor therapie, maar had jij ook last van straatvrees toen je ging wandelen etc? dat is echt knap dan!
Bij mij spelen ook een stukje persoonlijkheid een rol, ik heb wat kenmerken van borderline. Geloof me, voor paniek is veel meer begrip!

Ik vind het overigens helemaal niet erg dat je een lang verhaal schreef, waardeer ik heel erg, je komt op mij over als een enorm sterk en leuk mens!
Door muppie
#67103
Hoi MArianne,

Ja je opvoeding kan er zeker van op invloed zijn. Ik heb de angst vooral gekregen omdat mijn moeder erg angstig was. En mijn oma ook en daar was ik altijd erg veel. Deels zit het ook in mijn karakter.En dan zijn die 2 dingen genoeg blijkbaar om mij daar last van te laten hebben. Al moet ik wel zeggen dat het de laatste paar jaar erg goed gaat.

Ook bij mij ontstaan de klachten in tijden van rust. Dan ga je ontspannen en dan komt alle stress los. Dat uit zich bij ons helaas in paniek en angst.
Ik zou eerlijk gezegd dus echt oprecht niet weten hoe ik voor mezelf dan de oorzaak aan zou moeten pakken. De oorzaak is er met de paplepel ingegoten bij me. Voor mij was uiteindelijk de manier om er mee om te gaan te accepteren dat het zo is. Ik heb met cursussen assertiviteit en ontspannenscursussen ook aardig geleerd om niet meer te hyperventileren. Die cursus assertiviteit kan ik denk ik wel weer overnieuw gaan doen, want voor mezelf opkomen blijft een super lastig ding hahaha.
Maar als de oorzaak is dat je bijvoorbeeld te hard werkt dan kun je idd minder gaan werken. Ik vraag me alleen echt af of je dan de klachten laat verdwijnen. Ik denk juist dat als je leert om te gaan met de gevoelens en ze ook alleen gaat zien als gevoelens dat je ook weer meer gaat genieten van het leven. Want juist dingen minder te gaan doen maak je je wereld steeds kleiner. Eerst ga je minder werken, daarna ga je minder met vriendinnen op stap, vervolgens ga je minder naar de winkel en voor je het weet kom je je huis niet meer uit. En dan zit je in een isolement. Dat is niet wat je wil.

Jammer dat er een wachtlijst is zeg!!!! Maar wel goed van je dat je weer hulp bent gaan zoeken. Ja ik ging wandelen, maar de open ruimtes probeerde ik wel te omzeilen hoor hahaha. En alleen deed ik het in het begin ook niet. Maar ik moest iedere dag een stukje lopen van mezelf. En na een poosje ging het weer goed en kon ik weer naar buiten alsof er nooit iets aan de hand was. Dan had ik die angst weer onder controle en dan kreeg ik weer een andere angst. Zo irritant.

Nou dank je wel ik zit te blozen hahaha. Ik weet ook gewoon niet goed hoe ik mezelf korter kan duidelijk maken dus ja dan worden het lange verhalen. Ik hoop echt dat je er iets mee kunt.

Groetjes,
Muppie
Gebruikersavatar
Door Pietjepaniek
#67112
Zeker dat ik er iets aan heb!

Alle tips zijn meegenomen! En je verhaal op zich steunt me al enorm.

Je verhaal lijkt erg op mijn verhaal. Ook een zeer angstige moeder. Ik ben nu 37 en krijg nog altijd te horen niet met vreemde mannen mee te gaan hahaha..en ja, mijn moeder heeft het weer van haar moeder...
Al heb ik nooit het idee gehad dat ze ook last heeft gehad van paniekklachten. Die heb ik helaas :(

Verder voor mezelf opkomen..jep..ook dat herken ik. Ik loop ergens stage en er wordt behoorlijk gebruik van mij gemaakt. Ik kan mijn stage-opdrachten nooit doen, en hierdoor loopt mijn opleiding niet goed. Terwijl ik juist goede cijfers heb voor de theorie. Als ik er wat van zeg wordt de situatie erger. Ik kan eigenlijk geen kant op.
Ik moet nog even doorzetten helaas, in december ben ik klaar. Maar ja, nu durf ik dus nergens meer heen.

Ik heb geoefend en durf rondom mijn huis alles weer. Tja, die therapie..ik weet alles al wat ze gaan zeggen...alleen die angst voor de angst..bah...

Erg fijn dat het goed gaat met jou!

Soms denk ik, ach het kan me niks schelen, dan maar paniek, en dan gebeurt het niet. Ik weet dus hoe het werkt. Maar helaas kan ik dat niet altijd denken.

Vindt je het ok als ik je een pb stuur trouwens?

Marianne
Door muppie
#67115
Onze verhalen lijken zeker op elkaar!!!!!! En eerlijk gezegd merkte ik aan mijn moeder ook nooit of ze paniek en angst had. Aan de andere kant ik geloof ook niet dat mijn dochter iets van mijn paniek mee krijgt. Het is ook niet echt goed zichtbaar aan de buitenkant tenslotte. Maar kijk er niet van op als je moeder ze ook heeft gehad.

Ik ben 39 jaar dus zoveel schelen we ook niet in leeftijd hihi.

Angst voor de angst is een ramp hahaha. Maar ook dat is onder de kknie te krijgen.
Balen dat die stage zo'n ramp is. En ook niet echt eerlijk dat je de kans niet krijgt voor de stage opdrachten. De tijd gaat erg snel en dan is het zo december. En ik hoop echt dat je het allemaal goed afrond.

Nee hoor dat is prima als je een pb stuurt. Misschien " praat" dat makkelijker hihi.

Groetjes,
Muppie
Paniekaanvallen en CBD Olie