Pagina 1 van 1

Hoe om te gaan met iemand met een paniekstoornis?

Geplaatst: 12 dec 2007, 16:31
door Daan
Hallo allemaal,

Laat ik beginnen met een kleine achtergrondschets: sinds ruim 2 jaar heb ik (28) een relatie met een schat van een vriendin (26), die uit Spanje komt. Al vrij snel merkte ik dat ze zo nu en dan plotseling vreemd deed, in paniek raakte. Ik verklaarde dat voor mezelf in eerste instantie aan een verstikkende thuissituatie, met een kettingrokende moeder die chronisch ziek is en alles dat gebeurt en dat zou kunnen gebeuren heel negatief benadert, en een vader die dat inmiddels spuugzat is maar zichzelf niet wil toestaan te vertrekken. Daarnaast merkte ik langzamerhand dat ze altijd dacht één of andere ziekte te hebben; dat verklaarde ik voor mezelf door haar Spaanse achtergrond, waar het veel normaler is om voor ieder wissewasje bij de dokter langs te gaan en ladingen pillen te slikken. Ze kwam op eigen initiatief ruim een jaar geleden naar Nederland, om hier te werken. Ik verwachtte toen, misschien naief, dat door het vertrekken uit die thuissituatie, het voor het eerst een goedbetaalde baan hebben (in Spanje is de arbeidsmarkt een stuk lastiger voor starters) en het voor zichzelf kunnen zorgen, de problemen als sneeuw voor de zon zou doen verdwijnen.
Doordat we opeens veel meer samen waren, merkte ik echter hoe erg het probleem eigenlijk was, en ben ik me er meer in gaan verdiepen. Zo heb ik ook dit forum gevonden. Volgens haar zeggen gaat het wel beter dan toen ze nog thuis woonde, maar ze blijft constant op haar hoede, constant nerveus, met zo nu en dan een paniekaanval.

Zelf ben ik van nature bijna tegenovergesteld. Ik maak me vrijwel nooit druk, ben al in geen jaren bij een huisarts geweest (ik heb op dit moment zelfs geen huisarts, sinds ik verhuisd ben), en geloof heilig dat positief denken een enorm grote invloed op zowel je fysieke als mentale gesteldheid kan hebben. Eén van de eerste dingetjes die voor frictie in onze relatie zorgde was dat ik vond dat mijn vriendin altijd zo nodeloos negatief over dingen dacht. Het "ja, maar wat nou als..."-denken. Dit zorgde er o.a. voor dat als ze zich weer eens zorgen maakte over vlekken op haar tong of een pukkeltje op haar been o.i.d., ik eigenlijk nog maar amper interesse toonde, wetende dat het, net als die tientallen voorgaande keren, wel weer niets zou zijn. Tegelijkertijd voelde ik me daar een beetje schuldig over.

Sinds we een aantal keer goed over dit onderwerp hebben gesproken, ben ik uitgebreid gaan lezen wat een paniekstoornis precies inhoudt, etc. Zo ben ik tot de ontdekking gekomen dat het eigenlijk heel veel voorkomt, en dat al die afzonderlijke vreemde dingetjes die me aan haar waren opgevallen, eigenlijk allemaal precies passen in het plaatje van iemand met een paniekstoornis. Aan de ene kant vind ik het wel prettig het nu 'in een hokje' te kunnen plaatsen, en het zo beter te kunnen begrijpen. Aan de andere kant heb ik nu moeten accepteren dat het niet iets is dat zomaar overgaat, waar ik tot nu toe nog op hoopte.

Mijn vriendin spreekt nog niet zo best Nederlands (we spreken onderling altijd Spaans), maar is na onze gesprekken toch naar de huisarts gegaan om zich te laten doorverwijzen naar de GGZ. Daar heeft ze inmiddels de intake-gesprekken achter de rug, en ze hebben haar nu de keuze gegeven wat voor soort behandeling ze graag zou willen. In Spanje is ze ook al onder behandeling geweest (iets waar zij niet uit zichzelf over begon, en ik nooit naar doorvroeg, vandaar dat ik er eigenlijk te weinig over wist), en ze gebruikt inmiddels af en aan al zo'n 8 jaar alprazolam; voor zover ik het begrijp een nogal heftig middel (in ieder geval in de doses die zij gebruikt in moeilijke periodes).

Ik probeer nu uit te vinden hoe ik het beste met haar om kan gaan, om haar zo goed mogelijk te helpen bij het onder controle brengen van haar angsten en paniek. Dingen als 'haar onvoorwaardelijk steunen' en 'begrip tonen' etcetera spreken uiteraard voor zich. Ik zou daarom meer specifiek jullie willen vragen me advies te geven hoe in bepaalde situaties te reageren. Voorbeelden:

1) Ze ontdekt weer iets vreemds en is bang dat ze een ziekte heeft o.i.d.

Optie 1: doen wat ik tot nu toe altijd gedaan heb - amper reageren en aangeven dat ik niet denk dat ze zich daar zorgen over hoeft te maken omdat het vast vanzelf weer overgaat.
Optie 2: juist wel aandacht geven en heel bezorgd mee gaan kijken wat er aan de hand is. Hoewel ik me kan voorstellen dat dat in eerste instantie voor haar prettiger is, ben ik bang dat ze zich dan zelf ook meer zorgen gaat maken; als ik ook bezorgd ben is het vast heel ernstig!
Optie 3: iets anders.

2) We gaan over 2 weken voor kerst naar haar ouders in Spanje, met het vliegtuig. Ze heeft vliegangst, maar heeft de afgelopen 2 jaar toch een aantal keer gevlogen.

Optie 1: doen wat ik tot nu toe altijd gedaan heb - dichtbij haar blijven, haar moed inspreken, rationeel blijven uitleggen dat het praktisch onmogelijk is dat moderne, in Europa gekeurde vliegtuigen neerstorten.
Optie 2: juist doen alsof er niets aan de hand is (zoals ik met haar ingebeelde ziektes doe) en ze zich een beetje aanstelt (maar natuurlijk wel altijd lief blijven). Op korte termijn misschien minder sympathiek, maar op lange termijn misschien beter om over de angst heen te komen?
Optie 3: in het vervolg alleen nog maar per trein of bus reizen, om de moeilijke momenten te vermijden. In dit geval zal ze vanaf 3 dagen voor vertrek extra gespannen zijn, tot 1,5 dag na aankomst nog zitten na te trillen, en de terugweg weer hetzelfde. Is dat het wel waard voor een bezoek van een week?
Optie 4: iets anders.

3) Ze heeft haar eigen huisje, op 1,5km van mijn appartement, maar is eigenlijk vrijwel altijd bij mij. Als ze in haar eigen huis is, is dat vrijwel altijd samen met mij.

Optie 1: de huidige situatie laten voortbestaan
Optie 2: haar stimuleren vaker alleen in haar eigen huis te zijn, om meer zelfvertrouwen te kweken en haar onafhankelijkheid te vergroten. Ze heeft tot haar verhuizing naar Nederland bij haar ouders gewoond (zoals de gewoonte is in Spanje), en is dus nooit echt op zichzelf geweest.
Optie 3: zo snel mogelijk samen gaan wonen, zodat ze meer vastigheid/stabiliteit heeft (hoewel ze zelf aangeeft dat de paniekaanvallen juist verergeren als alles al een tijdje hetzelfde is, dat stabiliteit dus niet iets is dat ze zoekt).
Optie 4: iets anders

Ik heb zo nog allerlei voorbeelden, maar ik geloof dat het al een heel verhaal is geworden, dus ik zou al heel dankbaar zijn als een aantal ervaringsdeskundigen me zouden kunnen helpen met hun kennis. Alvast bedankt voor jullie tijd!

Geplaatst: 12 dec 2007, 19:17
door mirandre
Hoi Daan

inderdaad een heel verhaal, maar dat geeft niet daar is de site voor.
Ik zal heel kort iets van mezelf vertellen zodat je zelf kunt uitmaken of ik ervaren ben of niet.
Met ups en downs heb ik al 15 jaar last van paniek, jakkes wat lang, ik heb er tot nu toe nog nooit over gedacht hoe lang het allemaal al speelt.
Ik heb in die jaren ook echt wel tijden gehad dat het "weg"was hoor, dus niet aan een stuk door paniek.
Ben blij voor jullie dat jij je er in hebt verdiept al kom je dan ook wel dingen tegen waar je van schrikt maar als je er meer van weet kun je er ook meer aan doen (voor zover dat lukt)Om mijn verhaal niet net zo lang te maken kom ik "ter zake"
Mijn advies voor vraag 1 is: anders nl niet bezorgd met haar zijn maar haar zelf pos. laten gaan nadenken over haar , hoe zal ik het noemen , klacht.
bv laat haar uitleggen wat ze precies voeld en waar ze bang voor is en ga daar dan op in
met de positieve gedachten die je zelf hebt.

2 even kijken hoor wat de vraag is. optie 1 lijkt mij heel goed er gewoon voor haar zijn
(super goed dat ze dat gewoon doet)

3 vind ik moeilijk , aan de ene kant zeg ik laat haar proberen toch elke dag een poosje in haar eigen huisje te zijn, maar aan de andere kant het is ook wel een gezond iets om graag samen te zijn, dus als je het niet erg vind laat ik dat aan jou over.

Veel sterkte en geniet extra van de momenten als het goed gaat!!!


Groeten Miranda


Ps. die 15 jaar komt misschien hard aan maar ik heb nog maar een paar jaar geleden toegegeven dat er iets is en hulp gezocht en sinds dien gaat het telkens beter, dus houd de moed erin hoor!

Geplaatst: 12 dec 2007, 20:41
door Leon
ola Daan

Cuando ella tenía un ataque del pánico, usted debe hablar, hablar y hablar.Ella piensa que ella tiene un mal en de la enfermedad que cause un ataque del pánico. Ella es también hypochondric


zo nou weer gewoon Nederlands dan. :D

(1) optie 1. Wel reageren maar probeer dan te verklaren met jou positieve zin dat het dus niets iets ernstigs is. Als ze vaak iets voelen dan gaan ze vaak al bijna dood. Maar paniekers zijn al zo vaak bijna dood gegaan maar overleven het altijd wel weer. Praten , praten en og eens praten . ze willen of zoeken een bevestiging dat het niet iets ernstig is .

(2)ook optie 1. beter vliegen . is veel enger vor haar maaar 12 of 15 uur in een bus en je zal een aanval krijgen dan kan het een heeeeele lang rit worden dus ben je in eenvliegtuig beter af hoe zwaar dat ook kan zijn


(3) Een combinatie van allen. Denk ook aan jezelf, wat wil jezelf ? Ben jij al klaar om te samen te wonen want als je dat niet bent dan word het voor jezelf ook heel zwaar. Je weet nu dat het iemand is met een paniekstoornis en ook dat moet je kunnen handelen.
Ik denk dat samenwonen wel iets meer zekerheid geeft met iemand die paniek heeft. Alleen zijn word door vele paniekerers als eng ervaren

mocht je nog meer voorbeelden kom maar op. niet alleen jij hebt er wat aan maar andere paniekers kunnen er ook weer van leren

Leon

Geplaatst: 14 dec 2007, 09:44
door Daan
Dank jullie wel voor de reacties! Zelfs een stukje dat ze mee kon lezen! :-)

Leon, je geeft aan dat paniekers een bevestiging zoeken dat het niets ernstigs is. Voor mijn gevoel geef ik die bevestiging het beste door er amper aandacht aan te besteden. Door er veel over te gaan praten heb ik het idee dat ik er meer belang aan geef dan nodig, waardoor het een serieuzer probleem lijkt. Maar jullie weten hoe een panieker denkt en ik niet, dus als jullie zeggen dat 't zo niet werkt, zal ik jullie op je woord geloven.

Miranda, was er een duidelijke aanleiding voor de periodes dat je er weinig last van had? En daarna ook weer een duidelijke aanleiding voor de periode dat het weer minder goed ging? Of gaat dat min of meer willekeurig?

Mijn vriendin gaat vermoedelijk cognitieve gedragstherapie volgen (als de 6 maanden wachttijd voorbij zijn...). Ik heb begrepen dat dat op dit moment de 'standaardtherapie' bij een paniekstoornis is, dus ik vermoed dat meerdere mensen hier zullen weten wat en hoe. Is er een specifieke manier waarop ik bij die therapie aan kan sluiten? Dat als ze thuiskomt het nog een beetje 'doorwerkt' zeg maar, in plaats van dat ze meteen weer geconfronteerd wordt met dingen waar ze nerveus van wordt.

Ik merk dat ik het lastig vind om te bepalen in hoeverre het 'hospitaliseren' van het probleem een goed idee is. Aan de ene kant kan het heel goed zijn om je te beseffen dat het niet jouw schuld is (maar de schuld van een veelvoorkomende 'ziekte') dat er dingen niet goed gaan, dan hoef je je minder schuldig te voelen, en misschien vermindert dat de angst dat het wéér gebeurt. Aan de andere kant houdt dat ook het gevaar in zich dat je daarmee je eigen verantwoordelijkheid min of meer van je afschuift en je afhankelijk opstelt richting GGZ en de medicijnen.
Dit heeft waarschijnlijk te maken met mijzelf; ik geloof niet in het gebruik van medicijnen voor langere termijn, omdat je daarmee het probleemoplossend vermogen van je eigen lichaam (deels) buitenspel zet. Op korte termijn kan een medicijn net even een stimulans geven waardoor je lichaam de boel beter op orde kan brengen, maar op langere termijn 'verleert' je lichaam hoe zelf problemen op te lossen. Deze aversie is ontstaan in de tijd dat ik in Peru woonde; daar krijg je antibiotica voorgeschreven bij een simpele verkoudheid, waardoor uiteindelijk iedereen chronisch verkouden is omdat hun lichamen niet meer weten hoe een verkoudheid te bestrijden en de bacterieën resistent raken tegen die veel te veel gebruikte antibiotica. Diezelfde cultuur komt (in wat mindere mate) ook voor in Spanje, dus ik kijk met verbazing naar de hoeveelheid pillen die mijn vriendin slikt voor allerlei onschuldige ongemakken waarvan ik zou denken 'ach, dat gaat wel over'. Maar goed, dat is haar cultuur, en in een interculturele relatie leer je al snel dat soort dingen te accepteren. :-)
Nu besef ik heel goed dat bovenstaande theorie misschien veel minder opgaat voor medicijnen die invloed op de geest hebben, omdat ik de werking van dat type medicijnen veel minder goed begrijp, en dus ook niet weet in hoeverre ze 'ingrijpen' in natuurlijke processen. Desondanks (of misschien juist daarom) maak ik me zorgen over de alprazolam die mijn vriendin gebruikt; vermindert dat op lange termijn niet haar eigen capaciteit om met nervositeit en angsten om te gaan?

Pfff, alweer zo'n lap tekst, sorry hoor... :oops:

Geplaatst: 14 dec 2007, 13:10
door mirandre
Ha Daan

Het zou heel fijn zijn als ik dat precies wist dan kon ik vast beter aanpakken, maar helaas
wel weet ik dat veranderingen meespelen maar ook m`n lich gezondheid , een flinke griep heeft er wel een keer voor gezorgd dat ik weer in een paniek periode kwam, tijdens de griep maar ook erna, en dat bleef hangen.
ik denk vaak in de vorm van de kip en het ei bv. ik voel iets en krijg paniek maar het kan ook andersom zijn en dat vind ik heel moeilijk en ook geeft dat wel frustratie.

Ik kom zelf net terug van de psygiater met een recept voor nieuwe medicijnen, maar na dat stukje van jou net te lezen ga ik twijflen, zo van kan ik het toch niet beter nog even zelf proberen, we zullen zien.

succes met alles en een fijne vakantie!

groetjes miranda

Geplaatst: 14 dec 2007, 15:05
door chicken
Hoi Daan,

Allereerst wil ik je toch even zeggen dat ik het heel goed van je vind dat je je zo verdiept in het probleem van je vriendin. Pfff dat zie ik mijn vriend dus nog niet zo snel doen.

Ikzelf slik geen medicijnen omdat ik er hetzelfde over denk als jij.( Ik hoop trouwens dat ik nu niemand tegen het borst stuit hier op het forum, ieder zijn eigen mening...)
Dus ik kan me voorstellen dat je je daar druk over maakt. Maar toch als zij er baat bij heeft dan is het natuurlijk haar keus, misschien dat je het er met haar over kunt hebben?

Ik ben wel van plan om binnenkort ook cognitieve gedragstherapie te gaan volgen bij een psycholoog of psychiater. Niet zozeer om de paniek weg te halen maar om de manier van in het leven staan te veranderen.
Ik denk namelijk dat het een gevolg is (de paniek) van verkeerde denkpatronen of verkeerde levensvisie (zoals jezelf minder vinden dan zo'n beetje iedereen).
Dat kan weer komen door een moeilijke jeugd.

Mijn advies is eigenlijk doorgaan met wat je nu doet , het is heel fijn als je partner zich ook interesseerd in dingen die nu even niet zo goed lopen.
En haar steunen....ergens weet ze zelf ook wel dat ze niets ernstigs heeft , maar er blijft zo'n akelige twijfel in haar achterhoofd. Met steunen bedoel ik dus laten zien dat jij ook wel eens een vervelende pukkel op je huid hebt bijv. .
En dat dat niet gelijk iets ernstigs hoeft te betekenen. En vooral niet geiriteerd reageren!!
Ook al baal je er ooit eens een beetje van , laat het niet merken dan gaat ze zich nog eenzamer voelen met haar angsten en dat is juist zo funest. Wel opletten dat het jezelf niet teveel wordt.

succes, chicken

Geplaatst: 15 dec 2007, 14:08
door Leon
Ik heb niet gezegd dat je er veel over moet praten maar aangeven dat wat ze voelt niets ernstigs is en dat jij ook wel eens dingen voelt in je lichaam maar dat het er gewoon bij hoort. Ik help al jaren mensen met paniek en ze echt op zoek naar bevestigingen zolang ze geen bevestiging hebben dat ze echt niets ernstigs heben blijven ze in hoofd enrom twijfelen en verzinnen er nog veel ernstige dingen bij. dus praten, praten en praten. echt geloof me nu maar

Geplaatst: 15 dec 2007, 23:01
door Daan
Opnieuw bedankt allemaal voor de reacties! Het is fijn jullie meningen te lezen. Ik bevind me op onbekend terrein, en dan is het fijn als anderen je wat houvast geven.

Wat dat praten, praten, praten betreft zijn wij helaas een wat atypisch stel: in tegenstelling tot veel mannen praat ik heel makkelijk over mijn gevoelens en vind dat ook heel belangrijk; maar in tegenstelling tot veel vrouwen sluit mijn vriendin zich liever af. Ik heb het gevoel dat het feit dat ze al zo lang dingen van binnen laat 'borrelen' zonder haar hart eens goed te luchten een onderdeel van het probleem is, maar ik weet dat 'kunnen praten' een karaktereigenschap is die heel lastig te veranderen is. Ook daarom vraag ik hier om jullie reacties; van haar krijg ik relatief weinig feedback.

Ik wil overigens niemand weerhouden van het gebruik van medicijnen; zoals gezegd weet ik te weinig van dit type medicijnen om daar een gefundeerde mening over te kunnen hebben. Ik vroeg vooral naar jullie ervaringen. :-)

Geplaatst: 05 nov 2009, 14:51
door moestiejj
Hallo daan, ook een tip voor je vriendin bijvoorbeeld een internet site vinden in het spaans of als ze al nederlands kan hier aanmelden bijvoorbeeld, want geloof mij het is echt heel erg rustgevend en fijn om met "lotgenoten om het even zo maar te zeggen" te praten en idéén uit te wisselen.

Ik bezoek deze site ook alleen maar als ik iets kwijt wil, of als ik mij paniekaanvallen begin te krijgen, of toch voor iemand anders wat wil betekenen want ik weet hoe moeilijk dit allemaal is en hoe vermoeiend.

Groetjes Mustafa!.

Geplaatst: 05 jan 2016, 09:32
door yasmine
Hi Daan,

Het is inmiddels alweer een tijdje geleden dat je op dit forum hebt geschreven, maar terwijl ik op Google op zoek was naar wat advies kwam ik terecht bij jouw berichten. De situatie waar je in zit/zat met je vriendin lijken heel erg op die van mij. Dus ik was super benieuwd om van je te horen hoe het nu gaat (5 jaar later) en of je wat advies hebt voor mij als je terugdenkt naar toen, in vergelijking met nu. Alvast bedankt!

Mvg,
Yasmine