- 30 apr 2019, 23:13
#68302
Lieve medepaniekers,
Het klinkt gek, maar wat is het een opluchting voor me om jullie verhalen te lezen. Nadat ik al meerdere malen op dit forum was beland (tijdens mijn dwanggedachten aan het googlen geslagen) heb ik ook maar besloten me aan te sluiten. Wie weet is mijn verhaal weer herkenbaar voor een ander en het lucht mij ook op om erover te schrijven.
Ik ben 25 en kamp sinds mijn 18e met paniekaanvallen. Het begon in treinen en drukke plekken met veel mensen en ging gepaard met episodes van somberheid en verwarring. Angstig ben ik eigenlijk altijd geweest: als kind kon ik 's nachts wakker liggen van de gekste dingen. Ik krijg bepaalde ideeën niet meer uit mijn hoofd, bepaalde uitspraken gonzen eeuwig door mijn hoofd, bepaalde beelden komen niet van mijn netvlies.
Vorige zomer brak ik een - naar mijn inmiddels ontnuchterde mening - vrij ongezonde relatie af. De jongen in kwestie leek nooit zoveel van mij te houden als ik van hem. Gek genoeg functioneerde ik best goed onder deze constructie: mijn paniek was minder. Ik had het gevoel dat ik altijd een doel had om voor te werken. De relatie lag volledig in mijn handen omdat het altijd van mijn kant kwam. Ik piekerde wel, maar altijd over of ik wel goed genoeg was. Ik had namelijk het idee dat het zo'n godswonder was dat een jongen als hij met mij wilde zijn, dat ik in mijn handen mocht knijpen. Over mijn gevoel panikeren deed ik dus niet. Daar was de roze wolk sterk genoeg voor. Tot dat overging en ik besefte dat hij best onaardig tegen me was en niet goed bij mij paste. We hadden niks gemeen.
Een tijd later ontmoette ik een jongen die ik al vaag kende via via. We konden het gelijk goed vinden en werden al snel goede vrienden. We verbaasden ons vaak over de diepe klik die we hadden. Ondertussen liep ik voor mijzelf tegen de zoveelste periodes van angstige en depressieve gevoelens aan. Al gauw werd het meer dan vriendschap tussen mij en de jongen, maar hij wilde geen relatie, dacht hij. Ook ik vond dat ik niet verliefd was. Toch begon onze situatie daar steeds meer op te lijken. Toen ik hem daarop attendeerde, wees hij me af. Ik was gebroken, ik huilde ontzettend veel en was verbaasd hoeveel zeer het me deed. Ik besefte me dat ik toch echt sterke gevoelens voor hem had. Na een maand kwam hij terug: hij verklaarde hoe hij in paniek was geraakt van zijn gevoelens en besefte toen hij zonder me was dat het hem raakte juist omdat er zoveel tussen ons speelt. Ik concludeerde hetzelfde. We begonnen serieus te daten, rustig aan samen iets opbouwen. Alles wat we nu samen delen voelt ontzettend goed. We kunnen lachen, over alles praten, samen stil zijn, we vinden elkaar mega aantrekkelijk en staan altijd voor elkaar klaar. Ik durf met zekerheid te zeggen dat hij een veel betere jongen voor mij is dan mijn vorige vriend. We staan meer op gelijke voet en steunen elkaar. Het komt niet van 1 kant zoals in mijn vorige relatie(s). Maar hier komt het: steeds wanneer ik mij paniekerig of somber voel, link ik dat nu gelijk aan mijn gevoelens voor hem. Ik ga mezelf dwangmatig lopen "checken" op "verliefde signalen" en twijfel aan mijn gevoelens voor hem als ik in paniek ben en hij dat niet bij me weg kan nemen. Ik weet rationeel wel dat het onzin is, maar het gevoel van paniek is zo sterk en het versterkt zichzelf. En wanneer ik zo in paniek ben, kan ik mijn gevoelens voor hem ook niet meer goed waarnemen, waardoor het zich lijkt te bevestigen dat ik inderdaad "niet genoeg voor hem voel". Mijn vriend is gelukkig mega begripvol met me, ook omdat hij zelf niet onbekend is met paniekgevoelens. Tot nu toe hebben we elkaar perfect aangevuld wat dat betreft: we snappen heel goed hoe die paniek je kan misleiden. Maar het maakt me eindeloos gefrustreerd en somber. Het slaat soms om van de één op de andere dag. Het ene moment voelt alles perfect en het andere moment heb ik een slechte dag en direct slaat de twijfel toe en projecteer ik dat direct op ons. Ik heb geen idee waarom ik mezelf dit aan doe. Ik wil zo graag gelukkig met hem zijn. Ik heb letterlijk geen enkele reden waarom ik niet met hem zou willen zijn behalve mijn eigen gepieker. Ik hoop dat het- net als bij een aantal mensen hier op het forum - gaat verminderen met de tijd en met een stukje acceptatie. Ik overweeg wel om voor de paniekaanvallen zelf medicatie te gaan slikken. Als er iemand nog tips heeft, hoor ik het graag!
PS: Sorry voor het lange verhaal, ik ben niet zo goed in kort van stof zijn.