- 30 mar 2014, 18:58
#62416
Mijn schoonmoeder is er 1 uit een boek. Erger kun je je niet bedenken.
Ze is dominant, bepaalt alles voor mijn vriend, vindt mij helemaal niks, negeert me, kleineert etc etc.
Op een hele gemene manier.
Vanaf dag 1 vond ze mij niks en heeft ze letterlijk gezegd dat mijn vriend beter kon krijgen. Dit alles omdat mijn vriend heeft gezegd dat ik last heb van wat psychische klachten. (niet in hele ernstige mate)
Ik heb alles geprobeerd, haar het naar de zin te maken, bij mezelf te blijven, water bij de wijn gedaan, alles, niks heeft geholpen. Haar oordeel staat vast.
Zo regelt ze de hele inrichting in t huis van mijn vriend (die dat niet erg vindt) koopt ze zijn schoenen, regelt hoe het huishouden gaat als zij langskomt, zegt hoe ik dingen anders moet doen etc etc.
Ook heeft ze het doorverteld aan zijn broertje.
Zijn broertje en vriendin zeggen nu ook dat mijn vriend het uit moet maken.
Ze sluiten me buiten, vinden me maar niks en voegen me als enige niet toe op facebook etc. het zijn kleine dingen maar bij elkaar heel erg.
Nu zit ik op dit moment in een medicatie switch en heb ik het moeilijk, heel moeilijk.
Ik heb eerlijk gezegd tegen mijn vriend dat ik niet meer tegen haar (zijn moeder) kon, waarop hij razend werd en het uitmaakte. Dit is nu 2 weken terug. De dag erna was het gelijk weer aan, maar t blijft tussen ons in staan.
Zijn moeder negeert me nu volledig en zal er alles aan doen dat mijn vriend het uitmaakt met mij.
Ik hou van hem en wil hem absoluut niet kwijt, maar ik trek dit niet. Ik betrek t op mezelf en voel me hierdoor niet veel meer waard. Als je dat te vaak te horen krijgt, ga je dat ook denken. Niks doe ik goed en op alles heeft ze commentaar.
Mijn vriend heeft het op dit moment erg druk met zijn werk en kan het er ook niet bij hebben. Hij vraagt bijna niet hoe het gaat met de medicatie en wil er ook niet veel over praten. Ik juist wel, ik heb het nodig..
Ik ben door dit alles totaal de kluts kwijt, t 1 versterkt het ander, medicatie sloeg ik me best goed doorheen maar ben er nog niet en hoopte op steun. Maar zijn moeder vindt alles maar belachelijk van mij en raar. Ze is erg hard en zakelijk. Ik ben een gevoelsmens, heeft ze nik mee.
Ben me ten einde raad...help. Iemand tips?
Ze is dominant, bepaalt alles voor mijn vriend, vindt mij helemaal niks, negeert me, kleineert etc etc.
Op een hele gemene manier.
Vanaf dag 1 vond ze mij niks en heeft ze letterlijk gezegd dat mijn vriend beter kon krijgen. Dit alles omdat mijn vriend heeft gezegd dat ik last heb van wat psychische klachten. (niet in hele ernstige mate)
Ik heb alles geprobeerd, haar het naar de zin te maken, bij mezelf te blijven, water bij de wijn gedaan, alles, niks heeft geholpen. Haar oordeel staat vast.
Zo regelt ze de hele inrichting in t huis van mijn vriend (die dat niet erg vindt) koopt ze zijn schoenen, regelt hoe het huishouden gaat als zij langskomt, zegt hoe ik dingen anders moet doen etc etc.
Ook heeft ze het doorverteld aan zijn broertje.
Zijn broertje en vriendin zeggen nu ook dat mijn vriend het uit moet maken.
Ze sluiten me buiten, vinden me maar niks en voegen me als enige niet toe op facebook etc. het zijn kleine dingen maar bij elkaar heel erg.
Nu zit ik op dit moment in een medicatie switch en heb ik het moeilijk, heel moeilijk.
Ik heb eerlijk gezegd tegen mijn vriend dat ik niet meer tegen haar (zijn moeder) kon, waarop hij razend werd en het uitmaakte. Dit is nu 2 weken terug. De dag erna was het gelijk weer aan, maar t blijft tussen ons in staan.
Zijn moeder negeert me nu volledig en zal er alles aan doen dat mijn vriend het uitmaakt met mij.
Ik hou van hem en wil hem absoluut niet kwijt, maar ik trek dit niet. Ik betrek t op mezelf en voel me hierdoor niet veel meer waard. Als je dat te vaak te horen krijgt, ga je dat ook denken. Niks doe ik goed en op alles heeft ze commentaar.
Mijn vriend heeft het op dit moment erg druk met zijn werk en kan het er ook niet bij hebben. Hij vraagt bijna niet hoe het gaat met de medicatie en wil er ook niet veel over praten. Ik juist wel, ik heb het nodig..
Ik ben door dit alles totaal de kluts kwijt, t 1 versterkt het ander, medicatie sloeg ik me best goed doorheen maar ben er nog niet en hoopte op steun. Maar zijn moeder vindt alles maar belachelijk van mij en raar. Ze is erg hard en zakelijk. Ik ben een gevoelsmens, heeft ze nik mee.
Ben me ten einde raad...help. Iemand tips?